70 κεράκια λέει σβήνει το ραδιόφωνο στην Ελλάδα! Αυτό δεν μπορώ να το αφήσω να περάσει έτσι, καθότι ένα σεβαστό κομμάτι αυτού του «70» το έχω μοιραστεί κι εγώ, με έχει διαμορφώσει ως άνθρωπο και καλλιτέχνη! Την σημασία του ραδιοφώνου στη ζωή ενός ανθρώπου ίσως δεν μπορείτε να διανοηθείτε εσείς της γενιάς της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Φανταστείτε μία ζωή χωρις αυτά τα δύο παντοδύναμα μέσα της εικόνας… «τι φτώχεια» μπορεί να πουν κάποιοι από σας και θα ‘χετε δίκιο, αλλά και τι ελευθερία της φαντασίας! Την μόνη αναλογία που μπορώ να σκεφτώ να σας πω για να καταλάβετε είναι η ανάγνωση ενός ωραίου βιβλίου και να δεις την διασκευή του στον κινηματογράφο. Πόσοι από εσάς δεν είχατε κάποια αγαπημένα βιβλία που όταν είδατε την κινηματογραφική διασκευή τους δεν απογοητευτήκατε; Γιατί διαβάζοντας το βιβλίο η φαντασία σας ήταν ελεύθερη να πλάσει έναν νέο κόσμο μαγικό και να ανοίξει ένα δίαυλο επικοινωνίας βαθύ, σημαντικό με τον συγγραφέα. Έτσι και με το ράδιο…
Ως φόρο τιμής σε αυτή την επέτειο και επειδή δεν έχω το χρόνο αλλά και τα φόντα να γράψω ένα κείμενο που να εκφράζει με επιτυχία τη σημασία του ραδιοφώνου στη ζωή (μου), θα κάνω αυτό που ξέρω και μ’ αρέσει… θα γράψω μια λίστα… με μνήμες σε μια (φλου) χρονολογική σειρά: …
Εκπομπές με ελληνικό «ελαφρό» τραγούδι. Με μάγευαν αν και οι στίχοι τους με μπέρδευαν … «γιατί η κυρία θέλει ένα μαντολίνο;… και τι είναι ένα μαντολίνο;… έχει σχέση με το μαντολάτο;»… «γιατί η κυρία θέλει να ντυθεί στ’ άσπρα; Θέλει να γίνει νεράιδα;» ναι, εδώ, σε αυτό το σπίτι στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν που άκουγα το ράδιο και αναρωτιόμουν αυτά… μόνο που τότε καθόμουν κάτω από την σκιά της πέργολας, του φοίνικα και της ελιάς… για το μαντολίνο συγκεκριμένα θυμάμαι ήμουν δίπλα στις τριανταφυλλιές…
Στο ίδιο σπίτι μία κρύα φθινοπωρινή νύχτα, ξαπλωμένος μπρούμυτα στην κουρελού μπρος στην σόμπα πετρελαίου που γουργούριζε σαν ευτυχισμένος γάτος, να ακούω μουσική από το ράδιο και να σκιτσάρω…
Μία άλλη ίδια τέτοια νύχτα που την γαλήνη διέκοψε ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων με την ανακοίνωση της δολοφονίας του Τζον Κένεντι, το οποίο το έκανα αμέσως κόμικς με τον δολοφόνο να έχει μορφή γίγαντα του οποίου όλα τα δάχτυλα ήταν κάνες όπλων…
Στο αυτοκίνητο να επιστρέφουμε από ένα ταξίδι στην βόρεια Ελλάδα και να ακούμε το φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με τραγούδια Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, κλπ… ενώ δεξιά και αριστερά μας περνάν λεύκες που επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη…
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου με κλειστά μάτια να ακούω τη «ραδιοφωνική βιβλιοθήκη».
Καταπληκτικές φωνές που με ταξίδευαν στο αλλού και άλλοτε… είχα αρχίσει να συγκρατώ και ονόματα… Μάνος Κατράκης, Νασος Κεδρακας, Μαίρη Αρώνη, Χριστόφορος Νέζερ…
Άγγελος Ράλλης… Από την Πλατεία Προσκόπων στα υπόγεια του Ζαππείου…
Καθιστός στο γραφείο μου να σκιτσάρω και να ακούω ένα παιχνίδι γνώσεων («σε 30’’»;;) με τον Μίμη Πλέσσα. Ο τέλειος παρουσιαστής, δεν έχει ξαναυπάρξει άλλος σαν κι αυτόν! Τι γλυκύτητα, καλοσύνη, ευρυμάθεια αλλά με σεμνότητα, άρχοντας ήταν - και παραμένει! Και φυσικά τα τραγούδια του!!...
Βαθειά νύχτα να διαβάζω την καταραμένη οργανική χημεία και το πόνο μου, τη κούραση μου, τη βαθειά μοναξιά μου να απαλύνει ο κύριος Έντισον με τον γλυκό του λόγο και τις ωραίες μουσικές… Και φυσικά τα τραγούδια του!! (Γιώργος Παπαστεφάνου για εσάς που ήσασταν άτυχοι να μην γνωρίσετε τον κύριος Έντισον!)
Τώρα που το σκέφτομαι και οι δυο τους Πλέσσας και Παπαστεφάνου, είναι φτιαγμένοι από την ίδια αρχοντική πάστα αλλά και την ταπεινότητα αυτού που δεν έχει τίποτα να αποδείξει, με βαθειά καλλιέργεια… πράο και γλυκύ χαρακτήρα και συμπεριφορά χωρίς να γίνονται ούτε γλυκανάλατοι ούτε μελό… Ήταν και παραμένουν πρότυπα για μένα και πιστεύω ότι ο κόσμος είναι πιο πλούσιος με αυτούς μέσα!
Στο πιο επαναστατημένο νέο μιλούσε ένας άλλος θείος… ο θείος Νώντας (Δημήτρης Πουλικάκος για τους μη …μύστες!) κλείνοντας του το μάτι…
«Ακούστε κι αυτό…» Δυστυχώς δεν υπήρχε συλλέκτης αστείων, κιτς, κοκ εκείνη την εποχή… μόνο ο Χάρι Κλυν έκανε μια σάτιρα, αν θυμάμαι καλά…
Βέβαια από αυτή τη λίστα δεν θα μπορούσε με καμία κυβέρνηση να λείπει ο Γιάννης Πετρίδης για (πάρα) πολλά χρόνια γκουρού της σύγχρονης ξένης μουσικής στο ράδιο!
«Εδώ Πολυτεχνείο!... Εδώ Πολυτεχνείο!»
Διάλειμα ετών που βρισκόμουν σε άλλα, μακρινά ερτζιανά…
Όσο έλειπα, δυστυχώς, το Τρίτο του Χατζηδάκη! Μικρές γεύσεις, αναπνοές στις διακοπές…
Ελεύθερη ραδιοφωνία!...
Σταθμός του Αντί! Εκδηλώσεις στην Πειραιώς σε ένα παλιό εργοστάσιο… (εκεί που είναι τώρα η Καλών Τεχνών;) Πανηγύρι, συζητήσεις, διώξεις, ελπίδες (και όχι μόνο ραδιοφωνικές!)
Δεν θυμάμαι τον σταθμό… πω πω… πάει τα έχω χάσει!... έγινε και μία γελοία δίκη, στην οποία πήγα… μου έκανε αλγεινή εντύπωση ο εισαγγελέας του οποίου το όνομα μου διαφεύγει και τον οποίο αργότερα σκότωσε η 17 Νοέμβρη… εκεί τον άκουσα να λέει το φοβερό «μα και βέβαια είναι ένοχος, δεν τον βλέπετε πως είναι ντυμένος!;» (δεν θυμάμαι τα λόγια ακριβώς, αλλά αυτό το νόημα)
Κανάλι 15! …Μα ποια ήταν που έκανε την φοβερή νυχτερινή εκπομπή!; Η Άννα Μιχαλιτσιάνου μήπως;;… πάντως με έκανε να ξενυχτίσω ουκ ολίγες νύχτες…
9,84! Εκεί συμμετείχα πρώτη φορά και σε εκπομπή σαν καλεσμένος, τότε με αφορμή την πρώτη μεγάλη έκθεση κόμικς της Βαβέλ στον Εύμαρο… Τι ζωντανός οργανισμός τότε!... πόσος κόσμος ξεκίνησε τότε από εκεί!...
902 Αριστερά στα FM! ΤΟΤΕ… την εποχή του μεγάλου ενιαίου Συνασπισμού! Ααααχ… (αναστεναγμός…)
Jazz FM! Και πάνω που χαρήκαμε, σταμάτησε!
Και φτάνουμε στο σήμερα: Εν Λευκώ και Κόσμος (και) από το ίντερνετ!
Είμαι σίγουρος ότι ξέχασα και πολλά και σημαντικά… ας με συγχωρήσετε!... μια μικρή, προσωπική, ad hoc λίστα ήταν, για να γιορτάσω κι εγώ μαζί μ’ όλους τα γενέθλια του Ελληνικού Ραδιοφώνου…
Η εικόνα είναι εξώφυλλο που είχα σχεδιάσει για το αφιέρωμα στο ραδιόφωνο του ιστορικού μουσικού περιοδικού Ντέφι του οποίου ήμουν συνεργάτης (Γεια σου Στελάρα Ελληνιάδη!)
Τώρα με την μετακόμιση ήρθαν στην επιφάνεια διάφορα, παλιά, πράγματα (όπως μετά από σύγκρουση αεροπλάνου στη θάλασσα). Μπορεί διάφορα από αυτά να βρουν και το δρόμο τους εδώ…
Συνέχεια >>
Τις προάλλες που ανακάλυψα τη φωτο την πήρα μαζί μου στο τσιμπούσι που είχαμε οι 9δώροι σε ταβέρνα και όλοι έπαθαν την πλάκα τους! Την πιο φοβερή ατάκα πάντως την είπε (όπως πάντα!) ο Δημήτρης Βανέλλης «Δεν κατάλαβες… Δεν είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο που χτίζουνε… ο Παρθενώνας είναι!»
